® photo by idyguy
Elif'in ailesi 5.katta oturuyordu ve bina 6 katlıydı.Evde anne ve baba yaşıyor,gece aniden uyandıklarında bir bakıyorlar ki yataklarının başında bir adam bekliyor.Nasıl korkuyorlar nasıl.Hırsız,5.kata çıkmayı,sesizce daireye girmeyi nasıl başardıysa,o yaşlı çifti korkutmayı da o kadar başarıyor...
Daha sonraki günlerde bir blogcunun başına da aynı olay geliyor.Kadın bir uyanıyor,başında şapkalı bir adam...
12 yıldır oğlumla yalnız yaşayan bir kadın olarak yalnızlıktan hiç korkmaz,hayalimde karmaşık sahneler yaratmazdım...Bu haberleri üst üste duymak ise korkumu meydana çıkardı.
İşte son 2 yılım,bu korkuyla geçti.
İlk başlardaki halim çok kötüydü.Odamın kapısını kilitliyor,kapının altındaki ışık izinden biri geçer mi diye takip ediyordum.Çoğu zaman da sırf bu yüzden uykusuz kalıyor,işe bitkin bir şekilde geliyordum.Haftalarca uyuyamadığımı biliyorum...
Gel gör ki,bunu itiraf etmek,korkunun üstesinden gelebilmek için yardım almak hiç aklıma gelmedi.Daha doğrusu insanın korkuları ile yaşamayı öğrenmesi,anlatmanın ayıp birşey olduğuna inandırdım kendime hep...
Baktım ki ipin ucu kaçıyor ve oğlumun diline de dolanmak üzereyim,Mehtap'ın diyet sınıfından tanıdığım Sevgili Çiğdem’in kapısını tıklattım.
Cümlelerindeki samimiyeti,dürüst oluşu,onca yoğunluğuna rağmen vakit ayırıp yardımcı olmak istemesi ve tabii ki bu konular üzerindeki sağlam bilgileri sayesinde kendimi ona bıraktım.Derdimi bir çırpıda anlattım…
Korkumu anladı,dinledi ve yönlendirdi.Neler yapmam gerektiğini bıkıp usanmadan anlattı.Ve ilk denememdeki gecede muhteşem bir şey oldu.
Kilitsiz uyudum,başardım….
Dualarımı her zamankinden daha güçlü yaptım,teknikleri harfiyen uyguladım. O anda neş'e geldi birden,kendime güvenim geldi.Hemen dalmışım uyumaya...Gece ara ara uyandım,hep gülümsemeyle."Ya Delfina boşuna korkuttun kendini,bir kelamla iyileştin bak" diye güldüm kendi kendime...
Huzurla uyumanın lezzetini unutmuşum,
uykuyu yeterince alıp güne başlamanın hazzını unutmuşum.
E ben nasıl yaşamışım 2 yıl yaa…Ertesi günü hemen Çiğdem’e coşku dolu bir mail attım.” Şimdi yanımda olsan sımsıkı sarılmaz mıydım sana Çiğdem...”dedim,o kadar mutluydum yani…
Artık geceleri huzurluyum,mutluyum ve dinginim…
Önceden insanların korkularını anladığımı sanırdım,"bu da geçer" , "niye boşuna kendini korkutuyorsun" derdim.Oysa onları hiç anlamamışım.
Benim artık bir yaşam koçum var.
Korkusu olan,sıkıntısı olan herkesin yardım alabileceği güzel yürekli bir insan o. Küçük hediyemizi kabul ettiğin ve ellerimi sımsıkı tuttuğun için sana ne kadar teşekkür etsem azdır...
Merhaba Delfina. Bu sana ilk yorumum :) Bendede seninkine benzer korkular var . yalnız hırsı zdeğilde Ruhani şeyler. Özellikle yatarken sürekli çevremde göremediğim bişeyler varmış hissine kapılıyorum . Dualarımı daha güçlü ve sesli yapıyorum . Bazen iyi oluyor bazen etkilemiyor. Sanırım üst üste gelen ölümlerle alakalı.Bunuda eşimden sonra ilkdefa burada anlatıyorum . Bende sana itiraf edeyim sevgiyle kal Hilal
YanıtlaSilwww.sagliklimutfak.blogspot.com
cok tuhaf. ben 3 yil yanliz yasadim.
YanıtlaSilkaldigim apartmanda her tür insan vardi.
bildigin her tür. a-z´ye kadar.
bazen gece 3-4 kapima birisi vuruyordu, ama bildigin gibi degil. yani kapiyi kirsa kirardi.
gecenin yarisi zil calar. tuahf tuhaf seyler...
aklima korkmak hic gelmedi...bir kere korktum - evden cikamadim korkudan - sonrada amaan be bagirsam 30 kisi cikcak dedim - bagirmaya hazirlikli bir sekilde disari ciktim - baktim kimse yok :D :D
bir daha korkmadim. gecenin yarisi kapiyi calanlara ise simdi uyuyorum daha sonra gel dedim - icimden :)
korkunu atlatmis olmana sevindim delfina.
sen kendinden cok cocuguna endiselendigini farkindayim - simdi ikinizde rahat rahat uyuyorsunuz ya - bu güzel bir huzur ;)
sen ve ailen en güzel şeylere layıksınız. Allah sizleri hep sizler gibi insanlar karşılaştırsın. Ve geçen yıl bugünlerde, bana aşure yapmayı öğretişini anımsadım bunları yazarken.
YanıtlaSilÇokça sevgiler, ve dualar.
çok sevindim adına uykusuluk maç kalmaktan da beter bana göre
YanıtlaSilDelfina ben doktora gidip anlatsam beni kapatırlar :)
YanıtlaSilParanoyaklığa varacak kadar saplantılarım vardır ama bazen hortlarlar.Bir gece birden uyanır tıkıtıyı hırsız sanarım..kalkar elimde bir aletle artık ne bulduysam sanal hırsızı yakalamaya çalışırım..ooo anlatsam kocama acırsın ama allahtan o alıştı gece hortlamalarıma :)
açıkçası bende alıştım kendime :)
Ama yaşam koçluğu çok önemli, dönem dönem insanların mutlaka yaşam koçuna gidip destek almasında fayda var bence..bazen pusulamız şaşabiliyor..
Sevgili Delfina, kararlılıkla yola çıkınca insan ne büyük adımlar atıyor değil mi? harikasın, seninle gurur duyuyorum, sen de kendinle duy lütfen..
YanıtlaSilHem evimize hem işyerimize giren, üstelik bir gecede dükkanımızı tamamen boşaltıp iflasımıza sebep olan hırsızlara öfkem büyüktür. Çocuklarımın yaşadığımız travmayı atlatabilmesi önemliydi. Çok şükür geçti, toparladık her şeyi, yalnız kazındı hatırlarımıza acı, öfke.
YanıtlaSilSeni de üzmelerine izin vermemişsin işte, tek başına, ayaktasın. Ne mutlu!