
Küçükken mutlu olduğum anlara ait renkler beynime kazınmış.
Bir değil,
iki değil,
sonsuz renk....
O rengi görünce,beynimin o anıyı bulup gözlerimin önüne getirmesi beni binbir
duygu dolu aleme taşıyor...
Kalemin tepesindeki koyu maviyle; 4 yaşında hastaneden çıktığımda annemin mavi tabakta tarhana çorbası içirmesini görüyorum,ona kavuşmuşum nasıl mutluyum...

Cafédeki kıvırcık saçlı kadının turuncu hırkasıyla; 6 yaşında Almanya'da turuncu patenlerimizle kayışımız,düşüşlerimiz,kıkırdayışlarımızı görüyorum...
Patatese hardal sıkarken çıkan o sarı renkle; babamın yanımda masal anlattığı ve üstümü sarı battaniye ile örttüğü gün geliyor...Ne kadar genç,ne kadar mutlu babam...
Böyle böyle derken,bir bakıyorum ki önüme sürekli o güzel anılar çıkıyor..
Günün koşturmacasından doğan olaylarda moralimin bozulmasına fırsat vermiyor beynim..

Çocukluğumun,gençliğimin ve orta yaşımın, gizli sandığını cennet bahçesi gibi dolduran anneme,babama,kardeşlerime,oğluma daha bir sarılasım geliyor,daha bir sevesim geliyor.
Sevginin üst sınırı yok biliyorum ama ben ötelere taşmak istiyorum onların varlığıyla...
Doğum günün kutlu olsun Anneciğim,uzun upuzun ömürlerin olsun bizlerle,sevdiklerinle...