
Annenin karnında beslediği yavrusuna duyduğu ona kavuşma özlemi, doğum sancısı ile başlayan heyecanını doruk noktasına gelmişti. Nerdeyse avuç içine sığan bebişi yarınlara ümitle bakma garantisi veriyordu annesine…..
Eline verilen o güzel armağanı tanıma, koruma, büyütme telaşı sarmıştı heryanını….. Bu gönüllü vazife ile hayata hazırlayacayaktı minişini…
İlk gülüşü,
ilk dişi,
ilk yürümesi,
ilk anne demesi ile yaşanan ilk’ler annenin tecrübe hanesine birer skor olarak yazılırken büyüyen bebişi için ise hayatın içine doğru ilerleyen adımlar olmuştu…..
Birden düşünceler canlanıvermişti.Bitmesine az kalan bir senenin bize verdiği sevinçler neydi? Neler üzmüştü? Yitirmişlikler var mıydı? Daha kaç sevdiğimiz canlarımız hayattaydı? Yaşanan acılar saçımızda kaç beyaza imza atmıştı? Çarpan kalbimiz için kaç kere şükredebilmiştik Yaradana?

Gelecek senelere tecrübe garantisi verirken yaşanılanlar, gelecek senelere de çizmiş miydi planını ? Varmıydı planında ‘Ruhunu erdeme ulaştırmak’ .. Geçen seneye yazılan ‘ Hayat’ hanesindeki scor, gelecek bir seneye verebilecek miydi notunu?
Var mıydı zaman ?
Kalmış mıydı?
Deriz yaa… İnsanoğlu işte….. bir varmış… bir (mi? )yokmuş….. Bilebilir miydik ?!!
Sevgiler, esenlikler dileriz hep… .. yok muydu bunun daha ilerisi , en mühimi …
2011 de dilerim hepimize ‘iman zenginliği’ getirsin,
‘Yaradan korkusu versin’,
‘Şükür versin…’.