Güneşin prensesi....

Paylas

Işıl vardı küçükken...

Dolambaçlı hayatların en girdaplı olanı yazılmıştı kaderine...

Annesizdi işte,en büyük karanlık bu değil miydi insan ömründe?

Kadın,kocasıyla anlaşamamış,ufacık prensesi bırakıp gitmişti....

Minik,
titrek bir kalp kalmıştı geride...

Babaannesinin cahilliği ve disiplinli yapısı yüzünden, huzur ve mutluluk kavramlarından uzakta büyümüştü Işıl...

Ama onun,anne şefkatini tattığı tek kişi vardı...

Benim annem...

Küçük yüreğindeki büyük ıstırabı,büyük özlemi görebiliyordu annem.Eliyle başını okşadığında,Işıl sımsıkı sarılıyordu o anda...

İkisi de ağlıyordu her sarılmada,
her kucaklaşmada...

Anneme gönülden bağlanmıştı Işıl..Bir defasında,tek değerli eşyası olan - belki de annesinden hatıraydı - altın yüzüğü , çok sevdiği Fatma teyzesine hediye etmişti.

Çok güzeldi Işıl...

16 yaşına kadar,evlenmek için istemeye gelmeyen kalmamıştı.Şehrin en güzel kızı,en olgun ve en farklı olanıydı.

Yüz güzelliği bir yana, gözlerine bakınca tek şey görebiliyordu insan...

Savaşmak...

16 yaşında ne mi oldu?

Babaanne,cahil bir adamla evlendirdi onu.

Önündeki tüm hayallerini yıktı kızın...

"Bir gün,hayatımı yazacağım,filme çeksinler diye" derdi hep...

Bir de,hemşire olacaktı,en büyük hayali buydu.Yalnız,öksüz,yetim ve çaresiz hastaların dostu,canı ciğeri olacaktı.

Olmadı,olamadı işte...

16 yıl süren korkunç evlilik sonrası,bir kış gününde,2 dünya güzeli kızını aldı,terketti evi...

Kızlarını girdaba sürükleyemezdi,savaşçı ruhuyla,tek odalı evde kalma pahasına bile olsa aldı yavrularını,başladı yeniden savaşmaya...

Hiç bitmemiş savaşına...

Ahh Işıl,

canım Işıl....