Kaçmak...Ama nereye?

Paylas

Küçücük çocukların doluştuğu parktan binbir çeşit ses yankılanıyordu caddelere,evlere,tüm şehre...

Çocuklar oyuncaklarını arkadaşlarıyla paylaşıyor,salıncaklarda birbirlerini sallıyorlar ve keyifli bir günün tadını çıkarıyorlardı...

Sonbahar da gelmişti.

Rengarenk yapraklar kaldırımlarda,
banklardaydı...

Sonbahar hüznü, henüz oynayan çocuklara bulaşmamıştı ama kum havuzunda kardeşini eğlendiren küçük kızın hüznünü tüm anneler hissetmişti.

Küçük kız,kardeşini anne edasıyla seviyor,şefkatle ilgileniyordu.Sık sık gülümseyip,öpücükler konduruyordu...

Ayrılık zamanı gelmişti,ertesi günü erken kalkıp uçağa yetişilmesi gerekiyordu.

İşte bu yüzden mutlu olamıyordu bir türlü...
İşte bu yüzden kardeşini sarıp sarmalıyordu sürekli...

Ahh o ayrılıklar...
tırnak etten ayrılıyordu yine...

Okulların açılmasına bir hafta kala kızın tüm hazırlıkları yapılmış,anne, kızını kapıdan uğurlamıştı.

"Annecim,anneciiimm..Sen de gel n'olur.Sensiz gidemem annecimmmm..."

Parktaki çocuklar seslerini tüm şehre yaymışlardı neredeyse,
oysa küçük kızın çığlığı tüm gökyüzünü kaplamıştı.

Anne,küçük kardeş ile evde kaldı.O da dayanamıyordu,şimdilik elden birşey gelmiyordu, sabırdan başka...

Yılmaz Bey,arabası ile baba-kızı havaalanına götürüyordu.Yolda benzinciye uğradılar,babası ve Yılmaz amcası arabadan ayrılınca kız ;

" işte şimdi kaçabilirim,koskoca Alman şehrinde sora sora annemi bulurum.Geri dönmeliyim,Türkiye'ye gitmek istemiyoruuummmm."
diye kaçmaya çalıştı.Tam arabadan adımını attı ki,babası kucakladı sardı onu...

Babası da çok ama çokk merhametli,evlatlarına kıyamayan bir babaydı.Uçağa bindirinciye kadar babanın çığlıkları da duyuldu gökyüzüne...

Ertesi sonbaharda bu acıları yaşamalarına gerek kalmadı,9 ay sonra döndüler ülkelerine,
kavuştular ilk göz ağrıları Delfina'larına...